Rozdział 7

 " Oderwać się, odlecieć. Podpalić skrzydła, przebijać niebo, zapisać swoją historię.
Oderwać się, oderwać i odlecieć. "

Scarlett
-Może byście tak łaskawie...odeszli?-zaproponował Zayn,nieco zirytowany tym,że cała trójka wgapiała się w nas zszokowanym wzrokiem.Byłam w tym momencie tak zażenowana,że nie mogłam wydobyć z siebie słowa,dobrze więc,że brunet szybko zareagował.Louis podniósł ręce w geście poddania i wzruszając ramionami odszedł do swojej sypialni,Harry jak na zawołanie mruknął pod nosem,że chyba zapomniał włączyć pralkę,ale Leila stała tak jeszcze przez chwilę i gromiła mnie wzrokiem.
-Leila...-zaczęłam cichutko,ale przyjaciółka pokiwała głową,zamknęła drzwi sypialni i bez słowa zbiegła po schodach.-Zaczekaj!-zawołałam za nią,ale to było na nic,bo już usłyszałam jak drzwi frontowe zamykają się z hukiem.Wzdychając opadłam na poduszki i ukryłam twarz w dłoniach.
-Nie przejmuj się,nic takiego się nie stało.-usłyszałam melodyjny szept tuż przy swoim uchu i już po chwili pocałował mnie w nagi obojczyk.Przyjemny dreszczyk pojawił się na mojej skórze.-Jesteś cudowna.-wziął moje ręce w swoje dłonie i pocałował mnie w czubek nosa,po czym wygramolił się z łóżka i zaczął się ubierać.Nie mogłam się na niego nie popatrzyć,był pod każdym względem perfekcyjny.-Do zobaczenia,Scarlett.-puścił mi oczko na pożegnanie i zostawił mnie samą.

Ubrałam się szybko w pierwsze lepsze ubrania,jakie znalazłam,musiałam zabrać z szafki nowe rzeczy,bo tamte zapewne leżały gdzieś na schodach,lub w przedpokoju.Kiedy w miarę się ogarnęłam,postanowiłam odnaleźć Leilę i wszystko jej wytłumaczyć.Otworzyłam drzwi i natknęłam się na Harry'ego,który przechodził korytarzem.
-Co się tak patrzysz?-mruknęłam w jego kierunku,a on bez słowa nadal wpatrywał się we mnie pustym i nie wiedzieć czemu,gniewnym wzrokiem.O co mu chodziło?
-Po prostu zastanawiam się jak można pójść do łóżka z facetem,którego się kompletnie nie zna.-Na te słowa parsknęłam sarkastycznie.Chciałam mu to wyjaśnić.Chciałam mu powiedzieć,że najwyraźniej można.Gdyby tylko znał moją przeszłość...gdyby wiedział do czego byłam zmuszana,aby tylko dać bezpieczeństwo mojej rodzinie...Cofnąłby te obrzydliwe spojrzenia,które do mnie kierował.
-Coś jeszcze?-spytałam,wywracając oczami.
-Owszem.Nie mam szacunku do takich kobiet i wolałbym nie oglądać takich scen w moim domu.-powiedział powoli,a ja poczułam jak wzbiera we mnie wściekłość.
-Posłuchaj...-wskazałam w niego palcem,ruszając na dół i już chciałam dokończyć,kiedy potknęłam się o puszkę piwa,którą położył w tym miejscu Zayn i poczułam jak upadam.Poślizgnęłam się na niej i zaczęłam turlać się po schodach,aż na sam dół.
-Scarlett!-zawołał Harry i zeskoczył ile sił w nogach,żeby mi pomóc.Czułam jak po mojej głowie spływa krew,jednak nie tym się teraz martwiłam.Przeszywający ból pulsował w prawej nodze,dokładnie w udzie,tam gdzie jeszcze kilka dni temu tkwił nóż wbity mi w toalecie na imprezie.Złapałam się za bolące miejsce i zaszlochałam.-Nic Ci nie jest?-doskoczył do mnie.-Nie ruszaj się,dzwonię po karetkę.
-Moja noga.-syknęłam z bólu,a on uspokoił mnie i zaczął wykręcań numer.Nie prostesowałam,czułam tak ogromne cierpienie,że nie miałam siły aby się kłócić,chciałam jedynie aby ból minął.


-Proszę tutaj poczekać.-pielęgniarka skierowała te słowa do Harry'ego i wioząc mnie na łóżku,zamknęła wahadłowe drzwi.Oślepiło mnie jasne światło,które biło mi prosto w oczy,być może odczuwałam to tak dlatego,że uderzyłam się w głowę.Usłyszałam głos jakiegoś nadbiegającego lekarza,reszty nie pamiętałam,bo poczułam jak odpływam.
Kiedy się wybudziłam,czułam się o wiele lepiej,jednak byłam trochę otumaniona,to zapewne przez leki,które mi podano.Harry widząc,że odzyskałam przytomność,wszedł do pomieszczenia,jednak pielęgniarka szybko wygoniła go z sali.
-Do pacjentki może wejść tylko członek rodziny.-upomniałam go.
-Ale ja jestem z rodziny!-wskazał na mnie palcem,a ona uniosła swoją czarną brew do góry i spojrzała na mnie.Szybko pokiwałam głową na znak,że to prawda.Każde wsparcie było teraz dobre,nawet od osoby,która okropnie mnie irytowała.
-W takim razie przepraszam.-zdaje się,że na twarzy kobiety pojawił się uśmieszek i zauważyłam błysk w jej oku.-Zostawię was na chwilę samych,ale za moment tu wrócę.!-poinformowała nas,jakgdyby bała się co może tu zastać,kiedy wróci.
-Jak się czujesz?-podszedł do mojego łóżka,a ja spojrzałam na nogę,która była dobrze opatrzona i usztywniona.Poczułam też,że z tyłu głowy przylepili mi opatrunek i przebrali mnie w nowy strój na którym nie było śladu krwi.
-Jak na haju.-położyłam głowę na poduszki i spojrzałam w sufit,nadal kręciło mi się w głowie.
-Wybacz,że wyprowadziłem Cię z równowagi...dosłownie.-westchnął i po chwili,ku mojemu zdziwieniu,zaśmiał się?! Ja leżałam właśnie w szpitalu,dopiero co spadłam ze schodów,a on jeszcze się ŚMIEJE?-Dobra,lepiej już nic więcej nie powiem.-obiecał,gdy zgromiłam go wzrokiem.
-Gdzie jest Leila?
-Nie wiem,nie odbiera telefonu.Louis pojechał jej szukać.
Poczułam mocny skurcz w sercu,Leila,najbliższa mi osoba właśnie się na mnie wypięła.Ale skąd miałam wiedzieć,że kręci ją Zayn?
-Uwaga,gołąbeczki,wchodzę!-usłyszeliśmy słodki głos pielęgniarki i weszła do środka.Spojrzeliśmy po sobie,a potem na nią i zrobiliśmy facepalma.
-Ma Pani szczęście,że mąż zareagował tak szybko.-zwróciła się do mnie,a ja poczułam się,jakby zdzieliła mnie czymś ciężkim w głowę.Mąż?! Poważnie?!
-On nie...-zaczęłam,jednak Harry posłał mi znaczące znaczenie.Jeśli się przyznam,że nic nas nie łączy,to każą mu stąd wyjść.-No tak.Faktycznie mam szczęście.
-Co jej dolega?-zapytał szatyn,a ona westchnęła.
-Nie dość,że mocno zwichnęła Pani nogę,to jeszcze było w niej głębokie zapalenie.W udzie znajdowała się głęboka rana,jak do tego doszło i dlaczego nie przyszła z tym Pani do szpitala?
Spuściłam wzrok żeby uniknąć ich pytających spojrzeń.Co miałam im powiedzieć? Że jakiś psychopata przywiązał mnie do kaloryfera w obskurnym kiblu i wbił mi do nogi nóż,który nie wiadomo jakie bakterie w sobie zawierał?-Podaliśmy Pani surowicę przeciwtężcową,jednak nie mamy pewności czy nie jest za późno.
-Przeciw tężcowi?-powtórzyłam wystraszona.
-Musieliśmy działać szybko.Pod kiepskim opatrunkiem,którym owinęła Pani ranę,wydzielała się ropa.Dlaczego nie przywiózł Pan małżonki wcześniej?-zwróciła się teraz do Harry'ego,ale on wpatrywał się w moją nogę i zapewne łączył fakty.Widział jak kulałam,kiedy wychodziłam z toalety,wtedy na imprezie.
-Chciałabym zostać sama.-powiedziałam do nich,a pielęgniarka pokiwała głową i po kilku minutach obydwoje wyszli.Westchnęłam głośno i opadłam na poduszki.-Gdzie jesteś,Leilo?-spojrzałam w okno,za którym majaczyła noc.

Hej hej,mam nadzieję,że ktoś tu jeszcze jest! Po długiej nieobecności mały znak życia! :) x